lontan, maestos, tut gris.
La seira a j’era tut en feu:
giaun, ross, ant en ciel bleu.
D’invern la fioca ch’a sberlusia,
e mi ancantà ‘dnans a cola poesia.
Tanti senté, roche, giassé
ant la mia vita i l’hai fait passé,
ma lassù son mai andà,
l’è restà ‘l sogn ‘d na masnà.
Le cose che ‘t sogni a resto ant el cor,
anche dop fortune e malor.
Poi, da veja, ‘t continui a sogné,
se d’antorn et continui a vardé.
Marisa