LA GÒJ ’D LA VITA!! ( A IAGO, bimbo di 11 anni, disabile )

Ant la mia ca a j ’è ’n oslin
ch’ a rabasta j ’ale e a peul nen volé.
Chiel, gajard, a combat për sò destin.
A l’ ha tanti amis e a-j pias canté.

A l’è mè novod che, dì për dì,
sensa malissia, sensa ostentassion,
a tuti noi, normaij, an fa capì
che la vita a mérita un pòch d’ atension.

Invece ’d pensé al so avnì incert,
chiel, ch’ a l’ ha ’n grand cheur,
a së preoccupa ’d chi, ant col desert
d’ amor, a l’ é an guèra e a meuir.

Mi i l’ hai tant amprendù da sta masnà,
e quand la mè veciaja an fa pensé
a le mie tribulassion d’ ancheuj, o passà,
i vardo ’l so soris, ël so ranchëzzé
për ca, i sento i so rasonament
pien ëd sapiensa, pien dë speransa,
ëdcò mi i chërdo ant un cambiament,
përchè ant cost mond tut a peussa mijoré
e chiel, a la fin, da sol, sensa agiut, marcé.

Marisa

TEMPORAL

Në slussi, quèich stissa, ën tron,
‘d losnà, vent,tut nèir antorn…..
A pieuve a verse, a sie,
a të smìja quasi che ti ‘t nìje.
L’ eva a gloglota ant la canà,
a pica an sël cheur con strachità.

Na ventà pì fòrta, le nivole a passo
e l’arcansiel finalment a lasso.

D’invern la fiòca fin-a fin-a
a cala dossa an sla colin-a.
A bërlusa, come na busca d’argent,
a s’ ëmbarona ant un moment.

Në splendor frèid, come i seugn passà,
come n’amor lontan, ormai dismentià.

Maria Luisa Masoni, Marisa

Poesia I° classificata al Premio Nazionale di Roddi nel 2002

LA NIÁ

Na gorgiarossa a l’ ha pensà bin
’d fè nasse an mia cà ij so oslin.
Intrà da na filura dla finestra,
un petross e la sua fumela
a l’ han faìt un bel nì
ant le stansiòt ëd la caldera.

Mentre chila a covava la nià,
chiel a fasìa ël sorveliant
a la gata motobin anteressà.

Peui ij sforniòt a l’ han pià ’ël vol.
Na matin a son volà via
Anche ’el petross e sua gorgiarossa,
sensa ringrassié pë la cortesìa.

Noi i l’ avìo sërcà ’d nene sburdije,
ëd manten-e ’l calor e feje capì
che la micia i la guernavo noi,
e avei-je an cà a l’ era ’n piasì.

Noi i soma pà ’d Francescan,
a parlé con leur i soma nen bon,
parej a l’ è restane’l ricòrd
e, ant ël cheur en pò ’d magon.

Marisa

VOLÉ

Ant ël cel në stron,
n’ arbomb ëd reator,
un lusor d’ ale,
parej ’d na stèila giganta.

Peuj un sorgh
ch’ as dësperd….

Lògn n’ areoplan a vela
a vòla leger, anvërtojà
ant ël ciàir dël sol, silensios
ant l’ infinì dël bleussiel.

La giù, come ’n sògn,
ël Monvis: vela grandiosa
’d na nav anmaginà,
ch’ ant ël mè fantastiché
a continua a navighé
ant la dëstendùa dël cel.

A mi am piaserìa esse lassù,
alvà ant l’ aria,
legera come na piuma,
slansà anvers ël gnente.

I penso a la nostra vita,
dle vòlte impetuosa,
dle vòlte rumorosa,
ch’ a svaniss adasi
come pianà ant ël cel.

Un vòl ëd la ment
e dël cheur.

Marisa

SOGNAND LE MIE MONTAGNE

Le mie montagne a j’ero
d’ invern bianche ’d fiòca,
brin-a e giassa.
An sa e an là
a spontavo ed roche
grise, neire, spaventose.
Su, el ciel a smiava
en gran mantel
blue, sensa na nìvola.
Pian pian, i candlot
a se slinguavo.
La neuit, milion de stèile,
el bianc a diventa bleu scur,
el nèir ancora pì nèir.

La primavera e poi l’ istà.
La fioca a fondìa,
restavo i prà fiorì,
quatr cà, en can,
doi gat e lassù…..
lassù le rocaje, i giassè,
e mi che im n’ andàsia
pian pian per i sentè.

I sognavo, mentre l’eva
dii ri, el vent fra le piante
a cantavo na canson….
Mi andasia e ringrassiavo el Signor.

Le mie montagne a j’ero
na fior an mes al prà,
na nivola che a passava,
‘n ‘ucelin ch’a cantava….

Anche na pera che a venia giù,
o na slavin-a, la tormenta,
el sol….a l’era queicos
che a me slargava el cor.

Anche se mi i piorava ed comossion,
mi i j’era contenta d’esse rivà
là dzora, a tochè el cel

e vedde tut pì bel!!!

Marisa