s’ a j’è ‘l sol, ant un moment
la colin-a lassù a buta ’l capel.
Un bof ëd vent a pòrta via
la nebiëtta ch’a s’aussa a la matin
ansema a la mia malinconia.
Doe primaverin-e ’n po’ sbiadìe,
ant ël fòss na brancà ’d fiòca
e lì davzin doe violëtte fiorìe.
Tanti ani andaré, a mars, i son nà mi:
macie ’d verd, sbrinc gris ëd nebia ant ij euij,
e col frisson pien ëd vita compagn ëd tuti i dì.
Le nivolëtte an cel am dan malinconia,
ma a basta na bufà d’ aria birichin-a
për deme ’na fërvaja frësca d’ alegrìa.
I vardo ste colin-e: ògni stagion
con ij sò color, scoto la vos ëd la mè tera,
ël cheur a se slarga, na comossion
ògni vòlta pian pian am pìa
e a nass an mi d’ amor na poesìa.
Marisa
