ch’ a rabasta j ’ale e a peul nen volé.
Chiel, gajard, a combat për sò destin.
A l’ ha tanti amis e a-j pias canté.
A l’è mè novod che, dì për dì,
sensa malissia, sensa ostentassion,
a tuti noi, normaij, an fa capì
che la vita a mérita un pòch d’ atension.
Invece ’d pensé al so avnì incert,
chiel, ch’ a l’ ha ’n grand cheur,
a së preoccupa ’d chi, ant col desert
d’ amor, a l’ é an guèra e a meuir.
Mi i l’ hai tant amprendù da sta masnà,
e quand la mè veciaja an fa pensé
a le mie tribulassion d’ ancheuj, o passà,
i vardo ’l so soris, ël so ranchëzzé
për ca, i sento i so rasonament
pien ëd sapiensa, pien dë speransa,
ëdcò mi i chërdo ant un cambiament,
përchè ant cost mond tut a peussa mijoré
e chiel, a la fin, da sol, sensa agiut, marcé.
Marisa
