A MÈ NOVOD

L’ ombra ’d la neuit
a scuriss la tua stansia.
Ti it deurmi seren,
sugnand con gòj.

A l’ amprovisa a te sfiora
ël ciàir ëd la lun-a,
at carëssa la facìota,
come ij dij leger
ëd na man pien-a d’ amor
e a fa companìa
ai tò seugn.

Marisa

RIFLESSION

Quand ch ’a s’ avzin-a
l’ ultima stagion ëd la vita
i soma pien ëd nostalgia
për ël temp passà,
ant ël cheur tanta malinconia
për chi oramai a l’ è dëdlà.

Mi i veuj avej sèmpe
un po’ d’ ardor,
esse na cita fiama
ch’ a brusa d’ amor.

I veuj chërde
che, quand i partirai
për ël mè invern,
an cel i vedrai,
ant la lus dël sol,
spunté la pas,
svanì ògni guèra.

I veuj lassé na cita ërdità:
la speransa,
la gòj
e la pietà.

Marisa