a scuriss la tua stansia.
Ti it deurmi seren,
sugnand con gòj.
A l’ amprovisa a te sfiora
ël ciàir ëd la lun-a,
at carëssa la facìota,
come ij dij leger
ëd na man pien-a d’ amor
e a fa companìa
ai tò seugn.
Marisa
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Nessun commento:
Posta un commento