A Neive, da Nòno, a fé je sfolà.
Doi bero, i filavo la lana për maje e causset,
për fesse la seda anlevavo i cochet.
Na bela crava për làit e tomin,
galine e cunij : i tornavo contadin.
Quatr feuje ’d salada, faseuj e povron,
cossot, patate, cinese: tout a l’ era bon!
Noi, ancora masnà, i corivo ant ij prà,
na vesta che mare a l’ avìa ragià,
le sòche ant ij pè, un pom da mangé,
i j’ ero contente già mach ëd sogné.
La festa a mëssa e benedission
e mai dismentié le orassion.
Ant ël poss a j’ era l’ eva piovan-a
E ant la cròta, për almeno na sman-a,
ël pan, pendù ant na lavagna. Marin-a,
la seira, ant l’ erca, con pòca farin-a,
con lievit, eva a prontava l’ alvà
che peuj, l’ indoman, a l’ avrìa ampastà.
Con un tochet, sotil come’ n grissin,
e con un bel pom, a fasìa ’ n cavagnin.
A j’ era na festa për noi farinele,
sëmpre pronte a fé ’d marminele.
Finija la guera, passaje i sagrin,
i soma tornà tuti a cà a Turin.
Adess, se i penso a col vive a la bon-a,
a me piaserìa esse ancor masnaion-a.
Marisa
Nessun commento:
Posta un commento